Zwyczajna – niezwykła. Rzecz o Wojciesze Dutkiewicz

Przeszłość i teraźniejszość przenikały się wzajemnie, tworząc przestrzeń międzypokoleniowego porozumienia. Młodzi przecież niewiele wiedzą o tej, jakże zasłużonej dla Rogoźna i Liceum kobiecie, a jednak słowem, gestem, pieśnią i tańcem potrafili wyrazić swój szacunek i podziw dla Niej. Podkreślili, że nie potrzebowała blasku fleszów, wyrazów uznania ani medali, by angażować się w życie swojej społeczności. Pracowitość i patriotyzm z pewnością wyniosła z domu, przecież jej dziadek wałczył w powstaniu listopadowym, a brat ojca w styczniowym. Czy sama mogła pozostać obojętna, gdy w 1918 r. Wielkopolska upominała się o swoją wolność? Zawsze gotowa do służby. Sanitariuszka, tłumaczka, żołnierka Armii Krajowej, wreszcie nauczycielka języka francuskiego w Rogozińskim Liceum, pasjonatka historii i przyrody. Zawsze w doskonałej formie dzięki rowerowi i pływaniu na drugi brzeg jeziora. Zwyczajny – niezwykły człowiek. Taką ją zobaczyliśmy.

Docenić trzeba ogrom pracy włożony w przygotowanie przedstawienia, kreatywność reżyserki – Pani Ewy Zalejarz oraz zaangażowanie uczniów i wysiłek, który włożyli w perfekcyjny występ. Nic tu nie było przypadkowe. Od pomysłu na audycję radiową, sondę uliczną sprawdzającą, co mieszkańcy Rogoźna mówią o bohaterce, przez koncepcję luster, w których ożywają kolejne wcielenia Pani „Aty” po dobór strojów, tekstów i pieśni. Ogromne brawa dla tych talentów!